" सही तेवढी देऊन जा..."

आशीच चांगली वाटली कवीता म्हणून टाकलीय....!



अडगळीच्या खोलीमधलं
> दप्तर आजही जेव्हा दिसतं,
> मन पुन्हा तरूण
> होऊन
> बाकांवरती जाऊन बसतं.
>
>
> प्रार्थनेचा शब्द अन शब्द
> माझ्या कानामध्ये घुमतो,
> गोल करून डबा खायला
> मग आठवणींचा मेळा जमतो.
>
> या सगळ्यात लाल खुणांनी
> गच्च भरलेली माझी वही,
> अपूर्णचा शेरा आणि
> बाई तुमची शिल्लक सही.
>
> रोजच्या अगदी त्याच चुका
> आणि हातांवरले व्रण,
> वहीत घट्ट मिटून घेतलेत
> आयुष्यातले कोवळे क्षण.
>
> पण या सगळ्या
> शिदोरीवरंच
> बाई आता रोज जगतो,
> चुकलोच कधी तर तुमच्यासारखं
> स्वतःलाच रागवून बघतो.
>
> इवल्याश्या या रोपट्याची
> तुम्ही इतकी वाढ केली
> आहे,
> हमखास हातचा चुकण्याची
> सुद्धा
> सवय आता गेली आहे.
>
> चांगलं अक्षर आल्याशिवाय
> माझा हात लिहू देत नाही,
> एका ओळीत सातवा शब्द
> आता ठरवून सुद्धा येत नाही.
>
> दोन बोटं संस्कारांचा
> समास तेवढा सोडतो
> आहे,
> फळ्यावरच्या सुविचारासारखी
> रोज माणसं जोडतो आहे.
>
> योग्य
> तिथे रेघ मारून
> प्रत्येक मर्यादा ठरवलेली,
> हळव्या क्षणांची काही पानं
> ठळक अक्षरात गिरवलेली.
>
> तारखेसह पूर्ण आहे वही
> फक्त एकदा पाहून जा,
> दहा पैकी दहा मार्क
> आणि सही तेवढी देऊन जा.